قرار است اینجا درباره همه‌جور رسم و عادتی بنویسیم. رسم و عادت‌هایی که اگر به آنها آگاه باشیم بهتر سفر می‌کنیم و از سفر لذت بیشتری می‌بریم. از رسم چطور دست دادن و دیده‌بوسی، تا رسم غذا خوردن و ازدواج و مرگ و آیین‌های عجیب. برای شروع از چای می‌گوییم، این نوشیدنی محبوب تمام دوران‌ها.
چای آنقدر اصیل و پرقدرت است که حالا هر گیاه دیگری را هم که دم کنیم به آن چای می‌گوییم. مثلاً آلبالو را در آب جوش می‌خیسانیم و کمی بهش فرصت می‌دهیم و بهش می‌گوییم چای آلبالو.
آنچه در این مطلب خواهید خواند:
مراکش
هرکسی که به مراکش سفر کرده باشد خوب می‌داند چای نعنا در فرهنگ شمال آفریقا چقدر مهم است. مخلوطی از برگهای چای سبز و نعنا را دم و با شکر خیلی شیرینش می‌کنند و چای را از ارتفاع نسبتاً زیاد توی لیوان‌های خوش‌تراش می‌ریزند. وقتی میزبان به شما چای تعارف می‌کند نباید تعارفش را رد کنید. حتی اگر بی‌میل باشید و به اصطلاح آدم چایخوری نباشید. این نپذیرفتن را نشانه‌ی بی‌ادبی می‌دانند.
تبت
ممکن است هیچ وقت به ذهن آدم نرسد که بشود از کره در چای استفاده کرد. اما در تبت مردم هیچ‌چیز را به اندازه چایی که با کره گاو وحشی مخلوط شده باشد دوست ندارند. چای در آنجا به همین مخلوط ختم نمی‌شود، چه چیز دیگری بهش اضافه می‌کنند؟ بله نمک! احتمالاً آنجا هم وضعیتی مثل اینجا دارد که همواره جنگی بین هواداران هلیم با شکر و هواداران هلیم با نمک درجریان است. این چای با چربی بالا نوشیدنی‌ای انرژی‌زاست که کمک می‌کند زندگی در سرمای سخت ارتفاعات هیمالیا را تاب بیاورید.
هنگ کنگ
در هنگ کنگ چایی می‌نوشند که اسم عجیبی دارد: شیرچای جوراب‌شلواری. مخلوطی از چای سیاه و شیر خشک یا شیر غلیظ شده. در واقع این اسم را رویش گذاشته‌اند چون کیسه‌‌ای که چای سیاه را داخل آن می‌ریزند و به عنوان فیلتر از آن استفاده می‌کنند به جوراب زنانه ساق‌بلند شباهت دارد.
تایوان
در تایوان چای “شیرچای مروارید” باب طبع همه نیست طی سی و پنج سالی که از ابداعش می‌گذرد خیلی محبوب شده. چای سرد را با میوه یا شیر مخلوط می‌کنند و یک قاشق از توپ‌های کوچکی از نشاسته‌ی جویدنی به آن می‌افزایند. این چای چنان در تایوان همه‌گیر شده که حتا آوازه‌اش به بریتانیا هم رسیده و بعضی مغازه‌ها در انگلیس آن را می‌فروشند.
ژاپن
سنت چای خوردن در ژاپن مفصل‌تر از بقیه جاهای دنیاست و مراسم مختلفی برای آن وجود دارد. هیچ سفری به ژاپن بدون تماشا یا شرکت در یک مراسم چای کامل نمی‌شود. مراسمی که ریشه در تاریخ و آئین ذن بودیسم دارد. چایی که غالباً در این مراسم استفاده می‌شود پودر چای سبز است که ماتچا نام دارد. مراسم چای مفصل معمولاً چهارساعت به طول می‌انجامد آنقدر که ممکن است وسطش خسته شوید و به خواب عمیقی فرو بروید، اینهمه انتظار برای یک فنجان چای.
بریتانیا
قبل از حکومت چارلز دوم بود که چای برای اولین‌بار راهش را از چین به بریتانیا باز کرد. در سال ۱۶۶۰ از قول ساموئل پپیز روزنامه‌نگار انگلیسی نقل شده که وقتی برای اولین‌بار چای چینی خورده چقدر بدش آمده اما امروز انگلیسی‌ها بیش از صدوبیست میلیون فنجان چای در روز مصرف می‌کنند.
جنوب ایالات متحده آمریکا
با آن تابستان‌های داغ تعجبی ندارد که مردم جنوب آمریکا نوشیدن چای داغ را از گذشته‌های دور کنار گذاشته باشند. حالا نوشیدنی محبوب آنها چایی است شیرین که با تکه‌های یخ خنک می‌شود و خیلی خوب از عهده رفع تشنگی در تابستان برمی‌آید.. به نظر می‌رسد این سنت از سال ۱۸۷۹ به این طرف به وجود آمده باشد.
هند
خیلی‌ها فکر می‌کنند نوشیدن چای در انگلیس بیشتر از بقیه جاهای دنیا رایج است و آنها چای‌خورانی حرفه‌ای‌تر نسبت به بقیه هستند اما در هیچ کشوری به اندازه هند چای مصرف ندارد. در آنجا هم مثل ایران به این نوشیدنی چای می‌گویند و چای سیاه را با شیر و شکر مخلوط می‌کنند. دوره‌گردی که چای می‌فروشد یک شغل عادی در هند محسوب می‌شود.
چین
آنطور که افسانه‌ها می‌گویند چای اولین‌بار ۲۷۳۷ سال قبل از میلاد در چین و به وسیله‌ی امپراطور شنونگ کشف شد. زمانی که یک برگ چای خشک در لیوان آب داغ او افتاد چای برای نخستین‌بار پا به جهان گذاشت و تبدیل به عزیزترین نوشیدنی در کل جهان شد. حالا چای به عنوان یکی از هفت ضرورت اصلی در کشور چین نام برده می‌شود و در این بین چای سبز در بین چینی‌ها جایگاه ویژه‌ای دارد.
جنوب آسیا
نوشیدن چای معطر هندی همراه با ادویه ماسالا از دورانی شروع شد که این کشور مستعمر انگلیس بود و کم‌کم این علاقه به کشورهای اطراف هم کشیده شد. در حقیقت انگلیسی‌ها بودند که هندی‌ها را به نوشیدن چای تشویق کردند. یعنی چای از چین رفته به انگلستان و برگشته به هند، راهی دور و دراز. مردم جنوب آسیا این نوشیدنی را با آغوش باز پذیرفتند اما به دلخواه خود به آن شیر و ادویه اضافه کردند. حالا در کشورهای جنوب آسیا همه از خوردن این نوشیدنی آرامش‌بخش لذت می‌برند.
پاکستان
در پاکستان هم چای سیاه محبوب است و هم چای سبز. اما چشم‌نوازترین چای در این کشور یک نوشیدنی صورتی‌رنگ به اسم “نون چای” است، که تشکیل شده از شیر، پسته، بادام، ادیه‌جات و گیاهان ترش که در منطقه کشمیر می‌رویند.
روسیه
در روسیه مثل ایران خودمان سماور جزئی از رسم چای است. در سماور آب را می‌جوشانند و چای را در قوری روی سماور دم می‌کنند. نصف فنجان چای غلیظ و نصف دیگرش آب جوش می‌ریزند و چای آماده است. اینکه غلظتش چقدر باشد بستگی به ذائقه‌ی مصرف‌کننده دارد.
بیشتر بخوانید: ۴ نقطه از دنیا که مردن در آن ممنوع است
دسته:جهانگردی
نظری ثبت نشده